Coffadwriaeth am Robert Owen
O’r Lôn-fudr, yn Lleyn,
yr hwn a hunawdd, Medi 12, 1786.
Tawel yw Robert Owen, a’i wely
Yngwaelod daearlen;
A’i ysbryd i fyd wen
Y dringodd o dir angen.
Ynghanol pob anghenion, - o’i yrfa
Trwy arfog elynion,
Ca’i nerth llaw, cynorthwy llon –
Ddaionus ei Dduw union.
Duw Naf, cywiraf carodd, - o’i ‘wyllys,
A’i allu gynhaliodd;
Am ei bris fe’i dewisodd;
O warth, i fyd, wrth ei fodd.
O’i fodd ymgeisiodd am gêd,
O fodd Iôn rhoddodd yn rhad:
Nawf er lles i Nef o’r llid;
Ac yno fe aeth, - gwyn ei fyd.
Gwynfyd ei fywyd a fu, - o wreiddyn
Ymroddodd i Iesu:
Trwy ras ca’dd ei addasu
I dawel wlad Duw a’i lu.
Llu ysprydol llais puredig,
Hoff lym ydynt a fflamedig;
Un da yno Oen Duw unig
Câr i’n ydyw coronedig.
Minnau sangaf (dringaf dro,)
(Buan obaith,) ben Nebo:
I weld gwlad uwch seilfad sêr,
Hyfrydwch ein hen Frodyr.
O’r Lôn-fudr i’r lan fe aeth,
Tra chadarn tri ych odiaeth;
Dyfal fu Risiart Dafydd,
Annwyl ddawn, yn ôl ei ddydd;
A Huw Tomas, llwyddwas llon,
Fageilydd fu o’i galon,
Aethant i’r wiwnef eithawl
I chwarau Emynau mawl:
Mor hybarch y mae Rhobert;
Gwau yn y Bâs ei gân bert:
Ei Delyn ga’dd – nid wylo,
Mae yn ei thrin, mwyn ei thro;
Ger bron yr Oen llon ar llys;
Diwallodd Duw ei ‘wyllys
A golwg ar wedd gu-lwys
Duw Iôn pur fu dan y pwys.
Hiraethaist am awr ethawl,
I weld ei wedd hedd a hawl;
I ŵydd yr Oen heddiw’r wyt;
A dedwydd enaid ydwyt;
Ar ei wedd o’r bedd byddi,
Yn ei wedd, bydd d’annedd di.
Siôn Lleyn (1749 – 1817)